Dag 20: Walk about Love dalk ‘n Scam?

Ons sleep onsself eers teen 12:00 uit die bed uit en kry vir Shoval in die sitkamer. Die gesprek oor politiek gaan amper dadelik voort. Nog kaas koek word aangedra en musiek word gespeel, sy het ‘n omgelooflik stem.

15:45 ry ons saam met haar na haar werk: sy werk by ‘n backpackers wat nogal ironies is, want met Couch Surfing steel sy dan eintlik haar eie kliente. Vandaar stap ons toe so 5km tot by die Northbeech waar die Walk mense veronderstel was om te wees, maar dit was net so desolate soos die eertse keer toe ons daar was. Die keer kon ons egter in die lig sien die bordjies wat sê, “Beware landmines”.

Dit is ‘n lang 7km terug na haar woonstel wat ons in die woestyn stof moes aanpak. Die stof was so dik, jy kon direk in die son inkyk en dan lyk dit soos ‘n dowwe maan. Oppad terug koop ek vir my twee hippie broeke en ‘n serp.

Die aand werk ek aan my blog en ons maak weer pannekoek. Shoval kom weer 24:00 terug, maar die keer is sy aansienlik moeër as gisteraand. Teen 02:00 het sy letterlik mid-gesprek aan die slaap geraak. Die gesprekke was tot ‘n mate vroliker en het meestal gegaan oor my besluit om Universiteit te los en verhoudings met ouers oor die algemeen. Die alewige gesprek oor die bestaan van ware liefde het ook sy opduiking gemaak met my en Shoval wat saam stem dat dit ‘n kop besluit is: Lamech (koning wat eers met kop dan hart dink) en nie malech (eers hart dan kop) nie, of so iets het sy verduidelik.

Ek en Marleen lê en gesels tot laat voor ons aan die slaap raak.

Dag 19: You can take man out of the dead sea but you cannot take the dead sea out of man

Lekker dooie see modder

Ek maak Marleen om 09:00 wakker en in ‘n rekord tyd van 37 minute is ons sakke gepak. Ek skoffel vir oulaas deur die sand om te kyk of my foon nie dalk daar iewers begrawe was vir die afgelope 5 dae nie.
Ons gaan sê shalom vir Shalom, maar word eers vriendelik verplig om ‘n laaste koppie tee saam met hom te geniet. Nog ‘n dag nog ‘n nuwe geur van tee, vanoggend s’n is besonder verfrissend en mens kan maar net weer droom daarvan om sulke lekker tee self te maak.

Ons pak die steil bult na die pad aan en spekuleer hoe die dag gaan verloop. Ek berei Marleen voor op die ergste, ‘n 5 ure stap met ons swaar rugsakke tot by ‘n busstasie waar die bus dalk nie mag opdaag nie. Dit is alles verniet, want na 100m op die pad laai ‘n ou omie ons op. Tot ons ongeluk is hy ‘n self acclaimed taxi bestuurder en vra ons 20 NIS elk, natuurlik eers met die afklim slag by Ein Gedi.

‘n Halfuur later (op tyd, volgens die skedule wat ek ‘n leeftyd terug opgesoek het) kom die bus wel daar aan. Alles draai toe goed uit, behalwe dat ons op die vloer moet sit met ‘n soldaat wat se geweer na by manlikheid wys. Dit duur gelukkig net vir ‘n uur tot daar twee sitplekke oopgaan na ‘n pitstop.

Ek ontdek dat die bus wifi het en kry vir die eerste keer in 5 dae nuus van die buite wêreld. Ek ontvang twee lang hartroerende eposse van my ouers af, asook ‘n Couch Surfing Accept van Shoval Josephs. In Eilat bel ek haar oor Skype en sy reël met ons om haar oor 20 minute by die busstasie te kry.

Sy kom haal ons met oor stokou Subaru en neem ons na haar woonstel in dieselfde area as waar Liran se woonstel is. Ons het vir ‘n oomblik gevrees sy mag dalk in die selfde gebou bly. Haar wonstel is groot en ons het selfs ons eie kamer met internet toegang en alles.

Shoval werk ook van 16:00 tot 24:00, maar anders as Liran gee sy ons ‘n sleutel van haar flat en los ons om te doen wat ons wil met net een instruksie: “please eat the cake in the fridge and drink the beer, I have to many” so gesê, so gedaan.

Na ‘n heerlike stort vir die eerste keer in wat soos weke voel, gaan ons soos diewe in die nag na Liran se woonstelblok om ons wasgoed te was. 40 NIS en ‘n uur later sluip ons weer uit. Met die terug gaan slag besef ons dat ons onsself in een van daai buurte bevind waar elke gebou presies die selfde lyk en dat haar woonstel letterlik enige een van die 20 kan wees. Na ‘n paar sirkels en mure wat ons moes oorklim gewaar ons ‘n speelparkie wat bekend lyk. Vandaar kon ons darm ons pad terugvind tot by Rummie, haar hond.
Marleen praat al vir weke lank van pannekoek bak en teen 22:30 gee ons in en stap na die superette. 63 NIS vir eiers, meel, melk, kaas, worsies, my tradisionele chocolate melkie en Marleen se bier.
Marleen begin met die pannekoek terwyl ek met my ma hulle Skype, na twintig minute kry ek die moed om te sê: “Die eintlike rede hoekom ek gebel het is om mamma se witsous resep te kry.” Dit was egter lekker om weer hulle stemme te hoor.

Twee lepels botter gesmelt, meng met twee lepels meel tot klonte uit is, gooi een koppie melk by en mikrogolf dit vir 2 minute. Na ‘n minuut raak ek ingeduldig en sien dit is nog loperig, die logiese ding om te doen: gooi nog meel by. Die resultaat: rou deeg sous.

Dit smaak egter steeds uit die boeke uit en saam met Marleen se perfekte pannekoeke (een koppie meel, een koppie melk, 4/5 koppie water, 3 eiers en 50ml olie).

Rummie kondig Shoval se terugkoms aan soos hy haar motor se enjin herken. Ons val dadelik weg met lang diep gesprekke oor die Israeli regering, natural selection, hoe sy kan voel dat die wêreld tot ‘n einde kom (niks met 2012 te doen nie). Na ‘n paar biere en rooi wyn begin sy kos aandra. Die heerlikste kaaskoek, maple syrup koek, chocolate koek, kaas poffertjies en pannekoek met sjokolade en aarbeie. Ons sluit ons gesprekke 04:00 die oggend af met kruie tee uit miniatuur koppies.

Dag 18: Room of requirements

Met die sonsopkoms raak dit warmer en kan ons uiteindelik aan die slaap raak, maar teen elfuur is die hitte weer te veel en verlaat ek die tent. Ek volg die spore van die vorige aand se oorlog scene. Van die humvees en/of jeeps het 30cm van ons af tent af verby gery.

Ek maak weer vir myself die tradisionele sjokoladesmeerbroodjie ontbyt en geniet die uitsig oor die dooie see. Ek lees so 70 bladsye van on the road terwyl ‘n kaal Israeli en twee topless russe, wat ons later sou leer ken as Julia en Olga, my onbewustelik vermaak met hulle manewales. Ek voel dit is tyd vir ‘n bad gaan self vir ‘n skinny dip in die vars water, met geen toeskouers waarvan ek bewus is nie.

Continue reading “Dag 18: Room of requirements”

Dag 6 Totsiens Tel Aviv

Ek staan vir die eerste keer vroeg en op tyd op 07:30. Ek power walk die 4km tot by die KPC office en wag voor die deur tot hulle oop maak. Die eerste dame wat arriveer lig my in dat ek wel ‘n visum kan kry dit gaan net nog ‘n week neem, ek stres vir ‘n oomblik dat hulle nie my paspoort by hulle het nie. Ek sit my hartseer gesig op en sê ek wou baie graag op ‘n kinbutz werk, maar toe ek hoor dat ek moontlik nie ‘n visum kan kry nie het ek ander planne gemaak. Ek kry toe gelukkig my paspoort, maar moes 110 NIS betaal vir die visum wat ek nie gekry het nie.

Dis die eerste dag met goeie weer in Tel Aviv en oral is daar drawwers. Ek is binne ‘n uur weer terug in die hostel en eet toast broodjies soos ‘n koning.

11:00 is die check-out tyd, maar ons vertoef nog rond tot 13:00, wat ons wasgoed genoeg tyd gegee het om droog te raak en om te besluit waarheen ons gaan. Eilat!

Ons neem vir die laaste keer bus 11 na die busstasie en kom net betyds vir die bus na Eilat teen 74 NIS. Halfpad verander die landskap skielik van groen plase na bar woestyn met ‘n McDonalds in die middel van niks en nêrens.

Ons kom 19:00 in Eilat aan, waar ‘n vrounons met die afklim slag ‘n private room aanbied teen 75 NIS, goedkoper as die hostel in Jaffa, maar sonder ontbyt en wifi. Marcello ons vriend van Tel Aviv kom ook daar aan en ons bespreek af om hom 20:10 by die Imax te kry. Van buite lyk die private room wat in ‘n woonstel blok is vervalle, maar binne was dit heel leefbaar. Ons besluit om vir twee aande te bly waarvan die tweede aand 100 NIS kos.

Ons ontmoet Marcello en gaan drink ‘n bier saam met hom en sy Indian en English vriende wat saam met hom in ‘n Ulpan (skool waar jy hebreeus leer terwyl jy in Kibbutz werk) was, al drie het nou Israeli citizenshijp en werk in Eilat vir die somer. Eilat is volgens ons Suid Afrika analogie soos Durban (wat toevallig ‘n sister city van Eilat is), met Jerusalem wat soos Johannesburg is en Tel Aviv soos Kaapstad. Eilat is egter eerder soos ‘n casino-lose Las Vegas met al die neon ligte en hotelle.

Dag 4: To volunteer or not to volunteer

Lekkertjies by die Carmel market

Ons beplande 08:00 vertrek word uitgestel agv die reën. Teen 10:30 besluit ons dis nou of nooit en soek bus nommer 10, dieselfde een wat ons nie die eerste dag kon kry nie, die keer weet ons ten minste waar hy veronderstel is om te stop. Mens sou dink dat na gister se vinde van die kantoor sou ons weet waar om af te klim, maar dis tevergeefs en ons eindig ver ander kant die kantoor op soveel so dat die terug stap soontoe omtrent verder is as wat ons in die eerste plek sou moes stap van die hostel af.

By die kantoor het daar ‘n stuk of 10 mense sit en wag om geplaas te vra. Een van die dames vra my gelukkig of hulle kan help en ek verduidelik dat ek wil volunteer, maar geen volunteers visa het nie. Oorspronklik sê hulle mens kan nie een van binne die land af kry nie en ek sal die land vir drie weke moet verlaat. Ek lyk toe seker baie hartseer, want sy stel toe voor dat ek my paspoort daar los en Dinsdag terugkom dan sal hukle kyk wat hulle kan doen. Inlyn met ons besluit om slegs die stap te doen as ek nie ‘n visa kry nie los ek my paspoort daar. Ons gaan weer vir Hot Chocolate by die franse kafee en besef met ‘n skok dat dit my verjaarsdag is. Marleen koop toe vir my ‘n mega hot chocolate wat daarop neerkom dat hulle ‘n flake in die koppie gooi. Ek moet bieg dit was die lekkerste hot chocolate wat ek nog in my lewe gehad het.

Oppad terug na die hostel stap ons deur Carmel market, kolosale mark van vars produkte, klere, speserye, elektroniese ware en enige iets anders waaraan jy kan dink. Wat nog opvallend was is dat dit pynlik netjies en skoon is en die mense nie alles aan jou probeer afsmeer nie. Nee beteken nee. Ons koop massiewe aarbeie, drie aartappels (teen 3 NIS ‘n kilo) en kaas (teen 10 NIS vir 100g).

Dag 5 Jerusalem

Ek verslaap weer so bietjie, maar darem nie te erg nie. Ons eet weer ontbyt toast met sjokolade smeer en gaps nog twee broodjies vir die dag in Jerusalem.
Ons neem bus 10 na die treinstasie 6,60 NIS elk. Daar kry ons redelik maklik kaartjies na Jerusalem teen slegs 22,50 NIS. Die trein rit verloop glad tot ons by een of ander stasie gebra word om die trein te verlaat. Uit die hoek van my oog sien ek hoe iemand onder elke sitplek inloer (op soek na ‘n ding wat met ‘n B begin?). Buite die stasie lyk ons toe seker baie verwar, want iemand wink ons toe na ‘n bus wat ons verder na Jerusalem sal neem.

Met die bus kry ons toe elk geval meer gesien van Jerusalem, ‘n bergagtige stad met eenderse beige woonstelle so ver soos die oog kan sien, met massiewe mure wat ons nie kan uitmaak wie dit binne hou en wie dit buite hou nie. Ons hou stil by die treinstasie met ‘n groot mark wat ons eers deurloop en niks koop nie. Ons vind met ‘n skok uit dat ons nie eens op die 20 jaar oue kaart ,wat Marleen saamgebring het, is nie.

Ons stap so entjie doelloos rond en besluit om by ‘n garage vir aanwysings te vra. Met so bietjie van ‘n taal ‘barrier’ hoor ons iets van ses en besluit om bus 6 te vat. Na ‘n lang gewag en nog langer busrit, deur die hele Jerusalem, stel voor om van Bloubergstrand tot by die waterfront te ry met agterstrate en U-turns, kom ons uiteindelik wonder bo wonder by die Damascus gate aan van die Old City.

Binne die murenword ons verras met duisende stalletjies met vrugte, brode, selfone, souvenirs en enige iets anders wat hulle dink jy moontlik vir een of ander obskure rede in Jerusalem sal wil koop in nou gangetjies met skool kinders oppad na hulle huise, pleks van die 2000+ jaar oue moerasse wat ons verwag het.

Ons volg die pelgrimstog wat mens van kerkie tot kerk neem op die selfde pad wat Jesus blykbaar gestap het van sy veroordeling deur Pilatus tot by sy graf in die Holy Church of the Sepulchre. Sommige ander pelgrims neem dit verder en dra self ‘n kruis deur die nou gangetjies. Ons is gelukkig gespaar van die sogenaamde Jerusalem Sindrome wat behels dat jy begin glo jy is die messias en dit dan almal anders luidkeels daarvan probeer oortuig. Marleen ontvang 5 huweliks aanbiedings, een was bereid om 1000 kamele te betaal, ek het haar probeer verkoop, want ek het gereken ek sou vir lank kon reis met 1000 kamele of eerder met die geld van die verkoop van ‘n 1000 kamele, maar Marleen wou niks daarvan weet nie.

Ons neem ‘n futuristic tram na die central busstation en staan buite rond opsoek na die regte bus. ‘n vrou verduidelik toe vir Marleen dat ons na die tweede vloer van die gebou agter ons moet gaan. Ek is bietjie skepties, maar ons gaan daarheen omdat ons nie regtig aan iets anders kan dink om te doen nie. Met eerste oogopslag lyk die binnekant van die gebou soos ‘n mall met lughawe vibes. Ons spot skoon dat daar magically busse gaan verskyn op die tweede vloer, tot ons groot verbasing is daar toe regtig boarding gates van 1 tot 30 met busse wat by elke hek staan. Ons koop ‘n kaartjie terug vir 15 NIS en board by gate 24.

By Tel Aviv neem ons bus 41 vanaf die sesde vloer van die busstasie to in Jaffa, my foon bly vermoedelik in die bus agter. Ook maar goed dit was ‘n goedkoop Chinese namaaksel. By die hostel besluit ons finaal dat ons die Walk About Love gaan doen (dit kos slegs 4500 NIS en sluit kos, verblyf en goeie geselskap in vir 80 dae) ongeag of ek my visum kry of nie. Ek skype my ouers en hulle ondersteun my weereens, my pa nogsteeds bekommerd oor my skoene.

Ek skep vir my ‘n couch surfing profile aangesien ons nou vir 20 dae na onsself gaan moet kyk tot die stap begin, kom vroeg in die bed.

Dag 3: Eerste Shabbat in Israel

Een van die aparate by die gym parkie

Ek slaap so lekker dat ek my wekker afsit en net verder slaap. Later die oggend na ‘n lekker free broodjie ontbyt beplan ons om Jerusalem toe te gaan. Die dame by ontvangs herinner ons egter dat dit Saterdag is wat beteken die hele Israel is in Sabbat mode, dit impliseer geen busse loop (behalwe die arabiere se minibusse), alles is toe. Ons besluit toe om maar deur Tel Aviv te wandel. Dit is nogals iets om te ervaar om te sien hoe so stad tot absolute stilstand kan kom.

Ons stap langs die promenade af en speel in verlate gym parkies (letterlik parkies met treadmills, weight lifting, en al die ander goed wat se name ek nie ken nie). Ons stap tot by die Kibbutz placing office, wat natuurlik toe is, maar net sodat ons weet waar dit is. Om op te maak vir die koue drink ons ‘n heerlike koppie hot chocolate teen 12 NIS by ‘n franse styl kafeetjie.

Die love revolution wat ons saam gesleep het

Oppad terug hoor ons ‘n optog uit een van die sy strate. Met nadere inspeksie sien ons ‘n massa mense wat almal met plakkate loop wat slegs hebreeus op het en nie die tradisionele drie tale nie. Hulle maak egter vrolike musiek en voor ons protes kon sê word plakate en linte in ons hande gestop. Met die sing van “love is all you need” besluit ons dit is nie ‘n toi-toi nie. Na ‘n lang gestap en baie drukkies maak almal ‘n sirkel en chant iets in hebreeus. Na ‘n lang stilte en toe weer ‘n gejuig beweeg almal na ‘n afgebrande gebou se muur en begin die mure graffiti. Daar sien ons toe vir die eerste keer dat ons deel was van die Love revolution na aanleidinig van dit wat die mense op die muur spray. ‘n Drum circle begin en ons join in selfs deur die reën.

Graffiti love

Die koue dwing ons terug na die Hostel via ‘n supermark (lees spaza) waar ons pasta en tomato paste koop. Dit draai toe heel smaaklik uit veral met my Chilli beef wat ek van Suid Afrika af saam gebring het.

Die aand sit en gesels ons tot laat met Shanti en Johan van Swede. Shanti vertel vir ons van die Walk About Love na aanleiding van die Love Revolution waarvan ons haar vertel het. Ek google dit toe en besluit amper dadelik om eerder dit te doen. Dit is ‘n 1000km staptog oor 100 dae van die mees suidelike tot mees Noordelike punt van Israel saam met backpackers van reg oor die wêreld. Ons besluit egter dat ons tog môre na die KPC office moet gaan en dan as ek nie ‘n visum kry nie dan is dit ‘n teken vir ons om die stap te doen.

Dag 2: Verdwaal in Tel Aviv

Iewers bo Turkye

By die ataturk lughawe in Istanbul voel ek bietjie verwar met almal wat doelgerig na hulle volgende stasie loop en ek wat nie regtig weet waarheen om te gaan nie, ek word telkens in ‘n ander rigting gestuur en dan verwys na ‘n sekuriteits toonbank. Daar gekom word ek ondervra en moes ek my return vliegtuigkaartjie wys en alles net vir ‘n blou sticker en ‘n onleesbare gescribble daarop. Nou kon ek deur die hek gaan en by die transfer terminal uitkom met al sy winkeltjies en goetertjies. Ek moes egter wikkel om by my hek uit te kom wat die vliegtuig vertrek al amper weer.

Op die vliegtuig gekom raak ek dadelik aan die slaap, dis weereens net ek en Casper so ek kon lekker uitstrek. Ek word wakker gemaak vir ontbyt maar neem slegs ‘n glasie come en slaap verder. 16 ure na ek my ouers op Kaapstad gegroet het land ek in Tel Aviv, my klasmaats besig met Wiskunde.

Alles verloop glad tot die vrou by paspoort kontrole my vra wat ek in Israel doen en ek die waarheid vertel terwyl ek eintlik seker moes sê wat hulle wou hoor. Ek word na ‘n kantoortjie toe geneem en wag langer as van die ander mense wat ook ingeroep word en dan weer vrygelaat word. Ek sien myself terug in die banke op Maandag en as mense vra waar was jy Donderdag en Vrydag moet ek verduidelik hoe ek probeer het om weg te hardloop van die samelewing. George, george! Roep die beampte my terug na realiteit. My paspoort word gestempel en die 3 word dood gekrap en verander na ‘n twee, wat impliseer ek kan net in Israel bly vir twee maande, maar dit is later se bekommernis.

Ek kry my rugsak, nogsteeds netjies gewrap en stap deur na die onvangslokaal met niemand wat vir my wag nie. Ek trek geld en sukkel om my foon aan die werk te kry. Na ‘n taamlike gesukkel kom Marleen se boodskap deur: “ek gaan bietjie laat wees”, dit pla my in die minste want vir die eerste keer in my lewe het ek al die tyd in die wêreld. Ek besluit om ‘n draai te loop buite die lughawe, maar dit is van korte duur: ‘n sekeriteits wag jaag almal wat buite staan binnetoe agv ‘n ‘security threat’. Almal lyk egter heel rustig en ek wag toe maar geduldig op een van die bankies in die arrivals lokaal.

‘n Uur gaan verby en ek besluit om die treinstasie te gaan verken. By die kaartjie masjien gekom maak iemand my skrik van agter. Marleen het dit gemaak! Sy help my om ‘n kaartjie na die regte stasie te kry en saam wag ons vir die volgende trein. Sy vertel opgewonde van die Hostel waar sy bly en sommer reeds vir my geboek het, die gypsy wat sy daar ontmoet het en al die ander cool dinge. Ons trein kom na ‘n halwe ewigheid. Die trein kan enige dag vir Duitsland se treine ‘n go gee, beide met op tyd wees en gehalte.

Ons klim af op Tel Aviv Ha’Shalom. Buite gekom confess Marleen dit is nie waar sy die vorige keer afgeklim het nie. Ons besluit om die groot stad te voet aan te pak op soek na bus nommer 10. Na ‘n driekwartier se gestap sien ons die gebou wat voor ons was toe ons begin het en besluit dat ons inderdaad in ‘n sirkel gestap het. Tel Aviv lyk baie soos Kaapstad met ‘n paar skyscrapers woonstel blokke en besighede. Die enigste verskil: die motors ry aan die verkeerde of altans regte(r)kant van die pad. O, en al die signs is in Hebreeus, Arabies en Engels, in daardie volgorde.

Uitsig vanaf die Hostel se rooftop

Ons besluit om die eerste beste bus te vat en klim op bus nommer 43 (ons het gereken dis nagenoeg aan 42, the awnser to life the universe and everything else). Ons sien behoorlik vir Tel Aviv met die bus wat al kronkelend vir kilometers lank deur die stad mission oor highways om sirkels deur woonbuurte. Ons gewaar ‘n busstop van die misterieuse bus nommer 10 en klim dadelik af. Na ‘n kort wag en nog 6.60 shekels later staan ons in bus nommer 10. Nog ‘n warbul van afdraaie en verandering in stadsdele. “Ons is hier!” skree Marleen uiteindelik en ons klim in die reën af. Hier is egter relatief, want dit is nog ‘n kilometer se stap voor ons by die Hostel uitkom. Oppad daarheen het die reuke van ‘n bakkery ons verlei om ‘n onbekende onuitspreekbare pasteitjie te koop.

By die hostel word ek ingeboek met: “this is my friend, I booked a room for him” twee lakens en ‘n kussingsloop word in my hand gestop en daar word beduie dat ek die jongdame moet volg. Kamer nommer 19 met 5 bunkerbeddens in. Ek moet my rugsak afhaal om deur die miniatuur deur te pas. Regs bo in die hoek is my bed, gemerk: Marleen. Ek volg die dame op ‘n toer die die res van die hostel, badkamer, ontbyt area, free wifi en dan die dak met ‘n skemer uitsig oor die hele Jaffa.

Ons gaan vir ‘n skemer wandeling deur Old Jaffa waar Petrus vir Tabitha opgewek het. Neem foto’s van al die nou gangetjies, ‘n hangende boom, die wishing bridge en die kerktoring. Oppad terug na die Hostel koop ons ‘n vreemde paaper-bite koeksister effek ding wat mens nie regtig kan besluit of jy daarvan hou of nie. Dit is egter nie genoeg om ons te vul nie en ek oortuig Marleen dat mens nie kan verkeerd gaan met ‘n Schwarma nie, veral nie as dit ‘n allemuntige 26 Shekels kos nie.

By die hostel maak ek gebruik van die free wifi deur bietjie te facebook en skype met my ouers. Na ‘n lang vlug en dag vol verdwaal en in verwondering staan gaan kruip ek in met met heldde van my 10 kamermaats wat al slaap.

Dag 1: Totsiens Suid-Afrika

Inderhaas oppad na die lughawe stop ons eers in Durbanville om my BTK-baadjie by ‘n huis fabriek op te tel wat al 3 maande overdue is. Vandaar dring my pa daarop aan dat ek nuwe stap skoene nodig het aangesien myne wat van kilimandjaro in 2007 af dateer al so glad gestap is soos formule 1 slicks. Hulle het nie my size nie en ons jaag lughawe toe. Ek is egter heel betyds en checkin verloop glad met my rugsak vir 4 maande wat net 11kg weeg. Ek doen my tradisonele lughawe wardrobe change in die badkamer en ontmoet my ouers in die Spur vir ons tradisionele afskeidsete. Dit is die eerste keer in ‘n lang tyd wat ek ‘n Spur betree na my vorige slegte ervaring met ‘n suur chocolate moes. Ek skraap egter my moed bymekaar en is bereid om te vergewe. Ek bestel ‘n chicken schnitzel en wratag, dis weer ‘n teleurstelling. My ma is egter van mening dat ek net ‘n swak eetlus het agv van die omstandighede.

Jaco en Marike kom groet ook vir oulaas. Jaco oorhandig Huccle Berry Finn aan my en sê dat dit baie van pas sal wees, behalwe dat ek nou nie heeltemal my eie dood fake nie, ek sal egter jok as ek sê dat ek nie al daaran gedink het nie.

Die tyd het aangebreek vir my om Suid-Afrika te groet, ek dink weer aan hoe my week sou verloop en kry sommer so lekker gevoel om te weet dat ek nooit weer 07:00 hoef op te staan vir klas nie.

My paspoort word gechap en my reis word ‘n werklikheid. Ek sit langs Casper vir die vlug na Johannesburg en begin om Real Steel te fliek, maar nog voor ons regtig opgestyg het land ons alweer in Johannesburg in ‘n rekord 1 uur 30 minute. Die wag op OR Tambo voel egter soos ‘n ewigheid tot ‘n ou man met ‘n groot neus uiteindelik sy plek langs my inneem. Hy is toevallig ‘n Afrikaanse predikant oppad na ‘n konferensie in Italië. Ek vertel vir hom my verhaal en hy probeer my oorreed om sommer hebreeus te leer. Die vliegtuig styg op en ek kan my fliek klaar kyk. Daarna is dit tyd vir Cloudy with a Chance of meatballs en ‘n paar episodes van Two and a Half Men. Iewers in die vroeë oggendure word ek wakker en kyk deur my venstertjie en sien die meeste liggies oor die grootste area nog. Ek moet op die flight information dingetjie kyk om te sien dat ons oor die Nyl delta vlieg. Wat ‘n uitsig, wie sou kon sê dat hulle op die oomblik soveel konflik het as dit van bo af so rustig lyk.